U tekstovima koji objašnjavaju kako su nastali najstariji eksponati u Institutu za sudsku medicinu Medicinskog fakulteta u Beogradu po pravilu se pominje jedno ime – dr Eduard Mihel. Ovaj lekar češkog porekla rođen je 24. juna 1864. godine u varošici Rihlov (Rychlov) bez obzira na to što mu je otac, takođe Eduard, već šest godina živeo u Beogradu i bio glavni kuvar i šef protokola na dvoru Miloša Obrenovića. Po svoj prilici budući roditelji smatrali su da će češki lekari stručnije da obave porođaj prvenčeta nego beogradski.
Osnovnu školu i gimnaziju Eduard Mihel mlađi pohađao je u rodnom gradu. Upisao je medicinski fakultet 1882. godine u Pragu a nastavio u Beču. Profesori su mu listom davali najviše ocene uz opaske da se radi o izuzetno vrednom studentu željnom znanja. Interesovale su ga i druge nauke tako da je tokom studija postao izuzetno obrazovan. Govorio je francuski, engleski, nemački i srpski.
Diplomirao je 1889. godine, vratio se u Beograd i bio rado primljen u najviše intelektualne i umetničke krugove. Bio je omiljen na okupljanjima beogradskog “krema” gde je upoznao i oženio Olgu iz poznate porodice Kumanudi sa kojom je dobio kćer Veru.
Kada je o profesionalnom anagažovanju reč dr Mihel je počeo kao lekarski pomoćnik na hirurškom odeljenju varoške bolnice na beogradskoj Paliluli. Tu je već radio afirmisani hirurg dr Vojislav Subotić koji je primetio njegov talenat i zalaganje i preporučio je da pređe na odeljenje za unutrašnje bolesti i postane opštinski lekar. Na predlog dr Subotića dr Mihel je kao državni stipendista poslat prvo u Beč a potom u Frajburg i Pariz da specijalizuje patološku anatomiju, sudsku medicinu i bakteriologiju. Po povratku sa uspešno završene specijalizacije ukazom kralja Aleksandra Obrenovića postavljen je za glavnog prosektora Vojne varoške bolnice. S obzirom na to da je najčešće radio obdukcije (više od 4000) počeo je da formira medicinsku zbirku preparata iz najrazličitijih slučajeva koji će budućim studentima medicine služiti kao učila o retkim i manje uobičajenim povredama i promenama na organima.
Na predlog dr Vojislava Subotića dr Mihel je 1890. godine postao redovan član Srpskog lekarskog društva a u godinama koje su sledile isticao se stručnim radom i inicijativama da se osavremeni rad društva. Ubrzo je postao i savetnik urednika Srpskog arhiva za celokupno lekarstvo Milana Jovanovića Batuta za oblasti patološke anatomije, opšte patologije i dečjih bolesti. Zbog stečenog ugleda često je bio biran u stručne komisije, upravi odbor i sud časti a Društvo je predstavljao na međuarodnim lekarskim kongesima u Rimu, Pešti, Parizu…
Godine 1897. dr Mihel je imenovan za ličnog lekara kralja Aleksandra Obrenovića i tu dužnost je obavljao do 1900. godine kada je dao ostavku “iz medicinskih razloga”. Znalo se, međutim, da je glavni razlog za to bilo neslaganje sa kraljevom odlukom da se oženi Dragom Mašin. Igrom sudbine on se ponovo sreo sa kraljevskim parom posle majskog prevrata jer je došao u situaciju da izvrši obdukciju tela, po nekim podacima samo Drage Mašin. U prilog tome podatak da se u Institutu za sudsku medicinu čuva metak iz pištolja pobunjenika koban za kraljicu Dragu koji je iz njenog tela izvadio dr Mihel.
S obzirom na to da je prihvatio srpsko državljanstvo dr Mihel je bio vojni obveznik tako da je aktiviran u srpsko-turskom i balkanskim ratovima za rad u sanitetskoj službi. Mnogo je činio da sačuva zdravlje vojske ali se kao najvažniji njegov doprinos smatra inicijativa da se srpski vojnici vakcinišu protiv kolere koja je 1912. i 1913. godine vladala u Turskoj i Bugaskoj.
Početkom 1914. godine dr Mihel je bio član ekipe najeminentnijih lekara koja je obišla sedamnaest medicinskih fakulteta u Evropi da prouči njihovo funkcionisanje i pripremi osnivanje te institucije u Beogradu. Po povratku u zemlju predviđeno je da dr Mihel bude osnivač i prvi profesor patološke anatomije i sudske medicine. Usledio je, međutim, početak Prvog svetskog rata pa je dr Mihel, u činu sanitetskog majora, postavljen za upravnika i lekara rezervne bolnice u Smederevskoj Palanci. Tokom lečenja ranjenka i vojnika zarazio se pegavim tifusom i umro 24. marta 1915. godine.
Autor: Karlo Kubiček