Da biste savladali neki jezik, pa tako i češki, potrebno je da usavršite četiri jezičke veštine koje poznavanje jezika podrazumeva: čitanje, pisanje, slušanje (sa razumevanjem) i govor. Svakoj veštini se pristupa na poseban način. Najčešće prvo morate da naučite da slušate, a zatim čitate na češkom jeziku. To čini pasivne veštine učenja jezika. Jedna od stvari koju je teško savladati jeste pisanje na češkom jeziku. Pisanje podrazumeva da znate sve slovne oznake i umete da formulišete rečenicu na češkom jeziku. To je aktivna veština, kada vi sami morate upotrebiti ono što ste čuli, pročitali i naučili. Za većinu ljudi najteža aktivna veština jeste govor na češkom jeziku. On zahteva da u trenutku formirate rečenice i odgovarate na pitanja.
Iz prethodnog je lako zaključiti da je učenje češkog jezika proces koji zahteva vreme. Ljudi najčešće uče jezik upravo da ne bi morali da se koriste „rukama i nogama“ da nekom drugom prenesu određenu poruku u željenom značenju. U tome pomažu gramatika i pravopis, jer nude obrasce za građenje pravilnih rečenica i tačno iskazivanje željenih misli. Poznavanje gramatike i pravopisa češkog jezika omogućava da se poznate reči povežu u smislene celine. Ako se prihvate ove činjenice i učenje češkog jezika posmatra kao vreme koje se odvaja za sebe, obezbeđena je visoka motivacija i siguran napredak.
Sve prethodno navedeno vezano je za individualni pristup učenju češkog jezika. No kada se radi o grupnom i kolektivnom pristupu učenju i znanju češkog jezika, od izuzetnog značaja je okruženje i organizacija u skladu sa jezičkim normama i standardima. Na prostoru Srbije čini se da je nedostatak tih elemenata najveći problem. Republika Srbija ima dugo vremena uspostavljen sistem manjinskog obrazovanja. Međutim, dostupnost i kvalitet takvog obrazovanja je pod uticajem nedostatka kvalifikovanih nastavnika i nedostatka adekvatnih nastavnih materijala. Poseban problem u osnovnim školama predstavljaju nerealni ciljevi i utvrđeni programski sadržaji za učenje češkog jezika.
Definisani cilj nastavnog programa češkog jezika sa elementima nacionalne kulture iskazan je kao razvoj odgovarajućih kompetencija učenika. Predmet češkog jezika sa elementima nacionalne kulture uključuje nastavu češkog jezika, nastavu iz književnosti i nastavne sadržaje iz kulture. Češki jezik se uči kao strani jezik i njegova nastava je podeljena na tri dela: prvi deo se odvija u 1. i 2. razredu osnovne škole, drugi deo od 3. do 6. razreda i treći deo u 7. i 8. razredu. Pažnja razvoju govornih sposobnosti posvećuje se uglavnom u drugom delu (od 3. do 6. razreda).
Sledeći problem školskog učenja češkog jezika je naizgled formalne prirode. Shodno Zakonu o osnovnoj školi, pripadnici češke nacionalne manjine u Srbiji imaju pravo da deo nastave slušaju na češkom jeziku, ukoliko se u prvi razred prijavi najmanje 15 učenika koji su se upitnikom izjasnili da žele učiti češki jezik. Ovaj broj može biti i manji, ukoliko se dobije posebna saglasnost ministra prosvete. Novina regulisana 2017. godine omogućava da škola koja ostvaruje program izbornog predmeta „Maternji jezik ili govor sa elementima nacionalne kulture”, može da formira grupu na nivou ciklusa, odnosno grupu koju čine učenici od prvog do četvrtog razreda (prvi ciklus) i grupu koju čine učenici od petog do osmog razreda (drugi ciklus). Takođe, grupe se mogu formirati i na nivou više škola u jednoj opštini, uz saglasnost nadležne školske ustanove. Kada sve to treba razviti u jedinstvenu organizacionu celinu, dolazi se do situacije da je to prostorno i vremenski realno nemoguće.
Na drugoj strani, privatne škole jezika nisu zainteresovane za češki jezik i njegovo kvalitetno prezentovanje. Češki jezik je za njih samo “alat za rad” i “sredstvo za sticanje lake dobiti”. Te škole ne pristupaju češkom jeziku kao oblasti za kreativan obrazovni proces, niti kao poslu sa licenciranim ishodom. Nakon završetka kursa češkog jezika u privatnoj školi, pojedinac je prepušten samom sebi u potrazi za mestom i institucijom koja će prihvatiti njegovne češke jezičke sposobnosti i kompetencije.
Za češku nacionalnu manjinu problem je i nepostojanje sadržaja i obrazovnog rada na češkom jeziku na predškolskom nivou i na srednjoškolskom nivou obrazovanja. Štaviše, ne postoji ponuda organizovanog obrazovanja odraslih. Može se zaključiti da je učenje češkog jezika u Srbiji individualna i kolektivna avantura sa neizvesnim ishodom.
Prof. dr Jože Siváček